Τα αντισώματα έναντι του υποδοχέα φωσφολιπάσης Α2 (PLA2R) εμφανίζονται στο 70% έως 80% των ασθενών με πρωτοπαθή μεμβρανώδη νεφροπάθεια, μια αυτοάνοση ασθένεια που χαρακτηρίζεται από τη συσσώρευση ανοσοσυμπλεγμάτων στα νεφρικά σπειράματα. Είναι η πιο κοινή αιτία νεφρωσικού συνδρόμου σε ενήλικες.
Η ανίχνευση των ειδικών αντισωμάτων στον ορό είναι ζωτικής σημασίας για τη διάγνωση της πρωτοπαθούς μεμβρανώδους νεφροπάθειας και μπορεί να καταστήσει περιττή τη βιοψία του νεφρού. Επιπλέον, τόσο η ενεργότητα της νόσου όσο και η ανταπόκριση στη θεραπεία μπορούν να παρακολουθούνται με τη μέτρηση των ειδικών αυτοαντισωμάτων.
Περισσότερες Πληροφορίες
Τα αυτοαντισώματα έναντι του υποδοχέα της φωσφολιπάσης Α2 (αντι-PLA2R) είναι αντισώματα που στοχεύουν τον υποδοχέα φωσφολιπάσης Α2, μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στην επιφάνεια των ποδοκυττάρων, μια κατηγορία κυττάρων στα νεφρά. Αυτά τα αυτοαντισώματα σχετίζονται με μια νεφρική νόσο γνωστή ως ιδιοπαθής μεμβρανώδης νεφροπάθεια (IMN). Η ιδιοπαθής μεμβρανώδης νεφροπάθεια είναι μια πρωτοπαθής σπειραματική νόσος που χαρακτηρίζεται από την πάχυνση της σπειραματικής βασικής μεμβράνης, οδηγώντας σε πρωτεϊνουρία (αύξηση των πρωτεϊνών στα ούρα) και μειωμένη νεφρική λειτουργία. Η μεμβρανώδης νεφροπάθεια (MN) είναι μια σπάνια νόσος στην οποία τα ανοσοσυμπλέγματα εναποτίθενται στη σπειραματική βασική μεμβράνη, προκαλώντας βλάβη στον φραγμό διήθησης, με αποτέλεσμα την πρωτεϊνουρία. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι σε περίπου 50% έως 80% των ενηλίκων ασθενών με πρωτοπαθή μεμβρανώδη νεφροπάθεια και σε μικρότερο ποσοστό προσβεβλημένων παιδιών, τα ανοσοσυμπλέγματα αποτελούνται από αυτοαντισώματα έναντι του υποδοχέα φωσφολιπάσης (PLA2R) των ποδοκυττάρων. Αυτά τα αντισώματα δεν υπάρχουν στον ορό υγιών μαρτύρων ή σε ασθενείς με άλλες νεφρικές ή συστηματικές νόσους, αποδίδοντας ειδικότητα 100% για τη βλάβη της μεμβρανώδους νεφροπάθειας. Λιγότερο συχνά (έως και 10%), βρίσκονται τα αντισώματα έναντι του μορίου θρομβοσπονδίνης τύπου 1 που περιέχει 7Α (THSD7A).
Ο υποδοχέας φωσφολιπάσης Α2 συμμετέχει στη ρύθμιση των ανοσολογικών αποκρίσεων και η δυσλειτουργία του ή η παρουσία αυτοαντισωμάτων εναντίον του μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη αυτοάνοσων ασθενειών όπως η ιδιοπαθής μεμβρανώδης νεφροπάθεια. Οι ακριβείς μηχανισμοί με τους οποίους τα αυτοαντισώματα αντι-PLA2R συμβάλλουν στη νεφρική βλάβη δεν είναι πλήρως κατανοητοί, αλλά πιστεύεται ότι η δέσμευση αυτών των αντισωμάτων στον υποδοχέα προκαλεί ανοσοαπόκριση που οδηγεί σε φλεγμονή και βλάβη των νεφρικών σπειραμάτων.
Η ανίχνευση των αντισωμάτων αντι-PLA2R στο αίμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως διαγνωστικός δείκτης για την ιδιοπαθή μεμβρανώδη νεφροπάθεια. Είναι επίσης χρήσιμη για την παρακολούθηση της δραστηριότητας της νόσου και την αξιολόγηση της ανταπόκρισης στη θεραπεία. Η θεραπεία για την ιδιοπαθή μεμβρανώδη νεφροπάθεια μπορεί να περιλαμβάνει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα για τη μείωση της αυτοάνοσης απόκρισης και τη διαχείριση των συμπτωμάτων.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ενώ τα αντισώματα αντι-PLA2R είναι ένας κοινός δείκτης για την ιδιοπαθή μεμβρανώδη νεφροπάθεια, δεν σχετίζονται όλες οι περιπτώσεις της νόσου με την παρουσία αυτών των αντισωμάτων. Ορισμένοι ασθενείς με IMN μπορεί να έχουν άλλους τύπους αντισωμάτων και η κατανόηση της νόσου εξελίσσεται καθώς συνεχίζεται η έρευνα.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον υποδοχέα φωσφολιπάσης Α2
Ο PLA2R είναι ένας διαμεμβρανικός υποδοχέας τύπου Ι και είναι ένα από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας υποδοχέων μαννόζης των θηλαστικών. Είναι μια πρωτεΐνη 185-kDa που εκφράζεται και περιορίζεται στην επιφάνεια των ανθρώπινων ποδοκυττάρων. Διαλυτός PLA2R στην κυκλοφορία του αίματος δεν έχει εντοπιστεί. Ο PLA2R έχει μια διατηρημένη δομή, με το μεγαλύτερο μέρος του υποδοχέα να βρίσκεται εξωκυτταρικά και βραχείες ενδοκυτταρικές περιοχές που εκτείνονται εντός της μεμβράνης. Ο υποδοχέας ανακυκλώνεται συνεχώς μέσω ενδοκυττάρωσης, παρέχοντας πιθανώς μια συνεχή πηγή προσβάσιμου PLA2R που χρησιμεύσει ως «στόχος» για το σχηματισμό ανοσοσυμπλεγμάτων. Ο νεφριτογενής επίτοπος του PLA2R εξαρτάται από ενδομοριακούς δισουλφιδικούς δεσμούς στον πλούσιο σε μεθειονίνη εξωκυτταρικό τμήμα του. Ο σχηματισμός αυτοαντισωμάτων εξαρτάται από αυτή τη συγκεκριμένη διαμόρφωση. Η φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου PLA2R παραμένει ασαφής.
